Nu ik al mijn entingen heb gehad, ben ik sinds afgelopen maandag uit de achtertuin verbannen. Mijn bazen zijn echt keihard. Ik moet nu poepen en piesen in het park. Weg met mijn privacy! Ik probeer het op te houden tot we weer thuis zijn maar in plaats van de keukendeur word ik nu steeds door de voordeur naar buiten geloodst.
Nu moet ik wel zeggen dat het in het park best leuk is. Er komen veel mensen en bovendien veel andere honden. Het is nu nog slechts het randje van het park omdat het anders nog te ver voor mij is om te lopen. Op het pad tussen de sportvelden mag ik los en ik blijf keurig op de baas of bazin letten al vergeet ik dat wel eens als er een andere hond op mijn pad komt.
Soms gaat de bazin ’s avonds achter haar spinnenwiel zitten wat voor mij heel rustgevend werkt. Dat trapplankje dat op en neer gaat en het grote wiel dat ronddraait: ik word daar zó Zen van.
Tot voor kort vond ik het heerlijk om in voorbijgaande voeten te happen. Of die nu van de baas of de bazin waren: geweldig! Vooral schoenen met veters. Onlangs logeerde het neefje van de bazen uit Maastricht hier en die kwam op blote voeten naar beneden. Ha! Die was snel weer naar boven om sokken aan te trekken 😜. Met mijn 14 weken vind ik het nu echt iets voor baby’s om op voeten te jagen maar misschien dat ik nog wel af en toe ’s morgens in een badjas ga hangen om het gevoel niet helemáál kwijt te raken.
Vandaag moet ik mijn ontwormingstabletten krijgen en dat betekent een weegmoment:
